فصل و حس

فصل خوبیست؛

باد سردی ؛می وزد از تَفِ روز

گاهگاهی؛سرخوش از ته مانده ی یک رایحه یاس

و چه خوب است؛ که بیاندیشیم؛مِهر در راه است؛مهربانی هم هست

داشتم فکر می کردم

که بیاییم ، متــــــــعـــــهّد باشیم

و شهریورِ خود را؛بسپاریم به مهر

و بیاییم بگوییم به یکدیگر "حس" جایِ ادا کردن کجواژه ی "هیس!"

و بدانیم که مِهر؛نوروزِ عواطف هم هست

دوستی دارم؛ زاده از این فصل است

حرفهایش ؛ برگ هایت را؛به طلایی شدن از شدت حس میخوانَد

من به این پی بردم

فصل آدمها؛ نقطه ی عطفِ تفاوتها است

گاه آدمها،

مثل من از شدتِ زاویّه ی خورشیدیِ شهریور تُند ؛

گاه از لطفِ صمیمیتِ دلچسبِ هوا در شبِ پاییزی؛نــــاب

و کسانی هستند؛ بودنشان ؛ پنجره ای رو به ایوانِ اقاقی ها باز

و چه باید که محبّت ورزید

رو به آدمهایی؛ که در فصلِ فروپاشیِ احساس ؛ نفسهایِ زمستان دارند!

من می دانم

آفرینش چیزی دارد؛

چیدنش اسان است

باید از شاخه ی عشق؛فراتر هم رفت

عشق؛برایم چیزیست

شکل یک توت فرنگی؛ روی یک شاخه ی دور

گاه، باید که نچید

و تماشاچیِ رویایِ نچیدنها بود

و از آن دور؛ به نزدیکیِ یک حس بر خورد؛

گاهی آدم در فکر؛  می رود از طرح صنوبر بالا؛

و به تسخیرِ زمان؛ دست میخواهد بُرد

و از آن دور؛ علف خواهد دید؛ رستنی های نه چندان سر سبز

بوته ای خواهد دید، که از آغاز شکوفاییِ یک لحظه کمی دیرتر است

فکر می کردم؛ منطقِ تابشِ خورشید کجاست؟!

و چرا ؛ علفِ پایین دست؛ از حرارت دور است؟!

و چرا سرو؛ برگِ پهناورِ خود را ؛ به سپیدارِ کنارش بخشید؟!

عشق؛ گاهی؛

چشیدن نیست،

چشاندن زیبــــاست