تمرین

چقدر دلتنگم

برای کسی که شبیه نبودنهای خودم است

شبیه روزهایی که خبر نداشته ام از حس هایی که بود

حس هایی که هســـــــــــــــت

و چه ناباورانه باور نمیکند کسی مرا

و این "درد" استـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

امروز

به پیچک آرام خشکیده ی حیاط خیره شدم

دریافتم سهم ما از عشق؛ ایستادن است

پی نوشت:

دوست دارم نمیرم؛وقتی که اینروزها؛هنوز طعم بودنت را نچشیده ام

و تابحال فکر کرده ای فائزه؟!

که اگر مرگ سراغ من بیاید ....  تو فقط فکر میکنی که :رفت؛پی زندگی اش

و خبری نیست که نیست...

و تو از اولش هم راست میگفته ای که این فقط یک حس هست!

فایزه؛این دلهره آور و یاس آور نیست؟که قرار باشد دیگر با هم سلامی هم

سهیم نباشیم

من که مرد هستم از این ناحقیقتِ سرد به رنجشی عظیم میرسم

و تو؟؟؟!

گم نشو فایزه؛دوست داشتن قاعده ی زندگی هست

روزنوشت:

زن ها؛دوست داشتنی ترین اتفاق زندگی هستند

حتی کوچک هم که باشند؛زن هستند!

امروز حُسنا بغلم نشسته بود تو محوطه ی مجتمع

دیدم مهدیه تکیه داده یه گوشه ی دیوار؛یه جوری نگاه میکرد

که حاضرم قسم بخورم

یه لحظه انگار واقعا قلبم گرفت برا حسی که درون این بچه بود

واقعا به وضوح میشد حسش رو خوند

دویدم و بغلش کردم و خندید و دلم آرومــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شد

و برای اینکه بیشتر بهش توجه کرده باشم با گوشی مامان

 یه عکس هم ازش انداختم :)

نکته نوشت:

همیشه دوتاشونو به دوستی با هم فرا میخونم

که بشه همزمان دوست داشتنمو به هردوشون ابراز کنم و دلگیر نشه یکیشون

آخه دو نوع بچه داریم:

بچه هایی که معصوم و بی آلایش و نمایانگر زلالیت یه بچه هستن

و بچه هایی که رنگ و بوی بزرگها رو گرفتن و بعبارتی رذل و پدرسوخته اند

(که شخصا حالم از این نوع دوم بهم میخوره)

این دو تا نفسهای من؛آخر زلالیت و سادگی و کودکی هستن

و باید که عاشق هردوشون بود

من قربون دستهای نازک و ریزشون :)

من نوشت:

حالا کاری به جنبه عاطفیش ندارم

چقد واسه خودم قشنگ و جالبه که یاد گرفتم

 چطور دوتا دختر بچه رو با هم دوست داشته باشم =)